Internetowy wyścig #2

- Ależ wyrosłaś! – chłodny, kpiący ton głosu wydawał się przecinać strugi deszczu. Normalnie powiedziałaby, że podziałało to na nią jak kubeł zimnej wody, gdyby nie to, że i tak była już cała przemoczona. Krótkie włosy przyklejały się do bladych policzków, a jasnoniebieskie oczy skierowały się w stronę rozmówcy. Drgnęła lekko, niemalże niezauważalnie, ale on już wiedział. Wiedział, że Hellen niewiele się zmieniła. Nie znał jej za dobrze, nie mieli ze sobą do czynienia na co dzień, ale doskonale wiedział jak kobieta zachowuje się w sytuacjach kryzysowych. Za wszelką cenę próbowała utrzymać w ryzach samą siebie, w chłodnym spojrzeniu widać było determinację, upór, a w postawie pewnego rodzaju dumę, mimo tego, że przecież prosiła o pomoc. A jednak to niewielkie drgnięcie świadczyło o pewnych słabościach, do których za nic nie chciała się przyznać.

- Nie gap się tak – niemalże warknęła na powitanie, co było niepodobne do kurtuazyjnych manier płynących od lat w wampirzym krwioobiegu. – Ty za to jesteś tak samo niewymownie ujmujący, jak zwykle – mruknęła, na chwilę zapominając o tym, że przecież nie spotkali się tu by wymieniać złośliwości, czy uprzejmości. Twarz Edwarda nikle ściągnęła się w przypływie gniewu. Nie znali się przecież, a tak łatwo wydawali osądy. Wampirowi się to nie spodobało, ale jakoś wolał nie dopuszczać do siebie myśli, że sam nadał ich spotkaniu taki ton. 

- Do rzeczy, kobieto – odparł, podchodząc do niej bliżej i wystawiając w jej stronę łokieć. Hellen niosła lekko kącik ust. Zawsze był dobry w odgrywaniu spacerującej w waszyngtońskim deszczu, na swój sposób uroczej, choć dość osobliwej, pary. Dzięki temu żaden z przypadkowych przechodniów złapanych ulewą nie będzie przeszkadzał tej dwójce, pogrążonej w rozmowie. Wampirzyca ujęła Edwrda pod ramię i chwilę szła równo z nim nieśpiesznym krokiem, najwyraźniej potrzebując chwili na przemyślenie sprawy. Być może było to dziwne, ale po raz pierwszy od tamtego koszmarnego wieczora w Los Angeles nie czuła się pozostawiona sama sobie. Może i było to towarzystwo gburowatego, momentami niebezpiecznego, rosłego wampira, którego towarzystwo przyprawiało o ciarki, ale było to lepsze, niż nic. Czy  czuła się zagrożona? Owszem. Ale paradoksalnie, spojrzenie tych szalonych oczu, blizna przebiegająca od skroni do brody i wygięte kpiąco usta były teraz jedynym wyznacznikiem bezpieczeństwa. Była przekonana, że Edward nie ma zamiaru zrobić jej krzywdy, a przynajmniej na razie, dopóki sama Hellen nie stanowi zagrożenia dla jego prywatnych interesów.

- Po naszym romantycznym spacerze będę musiała coś ci pokazać. Spodziewam się, że za siedem dni stanie się coś, co ewidentnie łamie nasze prawo – zaczęła powoli, jakby przed każdym słowem ważyła jego znaczenie. Nigdy nie była z Edwardem w stu procentach szczera, z resztą, on z nią też nie. Po prostu w swoim towarzystwie uważali na to, co mówią, choć z drugiej strony często siłą rzeczy zawierzali sobie nawzajem życie w najniebezpieczniejszych sytuacjach.

-Nie jestem policjantem, myślałem, że jesteś tego świadoma. Ściganie sfrustrowanych młokosów mnie nie bawi – uniósł wysoko brwi, wydając osąd, zanim jeszcze jej wysłuchał. Typowe. Hellen poczuła, jak jej spokojną zwykle głowę zalewa fala gniewu. Wolną dłoń ścisnęła w pięść tak mocno, że gdyby żyła, pobielałyby jej knykcie. Naprawdę miał ją za idiotkę. Czy poważnie myślał, że ściągnęła go tu, nie mając ku temu powodu?

-Twoje towarzystwo nie jest na tyle interesujące, bym zapraszała cię na spacerek – warknęła, czując, że nie przynosi to większego rezultatu. Edward prychnął cicho, najwyraźniej urażony tym faktem. Hellen nie zamierzała owijać w bawełnę. Od ich pierwszego spotkania zmieniło się jednocześnie tak dużo, jak i tak niewiele.

- Panno Covel, jakiś mężczyzna do Pani. – odwróciła głowę, odrywając się od tylko sobie znanych obliczeń. Nie w smak było jej odchodzić od migających światełek komputera, który zajmował trzy pokaźnych rozmiarów pokoje. Wampirzyca zmierzyła wzrokiem naukowca, przypominającego nieco wyglądem surykatkę. Zapewne nie czuł się w towarzystwie Hellen komfortwo, choć nie potrafił tego wyjaśnić. Niemniej jednak przyjął ją do pracy wraz z kilkoma innymi lingwistami z dyplomem. Hellen parę lat wcześniej sfałszowała swoje dokumenty takie jak akt urodzenia, dowód osobisty  i świadectwa ukończenia szkół, dzięki czemu ukończyła również studia lingwistyczne. Do tego, jak się okazało, miała smykałkę do elektroniki, więc profesor nie podejrzewał, że Hellen Covel może być kimś innym, niż myślą.

- Czy to konieczne? – zapytała, pretensjonalnie przeciągając sylaby. Był to okres, w którym wydawało się jej, że z wiedzą, jaką ma, już pozjadała wszystkie rozumy. Nie wiedziała jeszcze wtedy, jak mało wie, a droga, którą miała przebyć wydawała się jej tylko wiecznością, niczym więcej. Banda głupich, choć inteligentnych ludzi towarzyszyła jej na co dzień, a ona z każdym dniem niczym pająk plotła swoje nici, za które chciała pociągać.

- Wydaje mi się, że takim ludziom się nie odmawia – mruknął doktor Chomsky, który właśnie zajrzał profesorowi przez ramię do pokoju Hellen. Spojrzała na niego i uśmiechnęła się lekko, choć mężczyzna wydawał się być nieco zaniepokojony. Hellen uważała, że jest jednym z najbardziej utalentowanych członków ich zespołu, choć niektóre jego pomysły (jak ten o tym, że człowiek rodzi się jako biała karta z wewnętrznym instynktem nauki języka, czyli czegoś niebiologicznego, nienaturalnego) wydawały się jej absurdalne. Wróżyła mu jednak świetlaną karierę naukową, umiał przemawiać i przekonywał do siebie ludzi.  

Hellen wyszła z pokoju na korytarz z lekko zmarszczonymi brwiami. Nie lubiła, gdy ktoś przeszkadzał jej w pracy, to rozregulowywało jej plan dnia. Niemal wszystko miała zaplanowane, więc jakąkolwiek zmianę tychże planów przyjmowała z lekką konsternacją. Na końcu korytarza stał mężczyzna. Hellen poczuła coś na kształt niepokoju, ale ruszyła w jego stronę. Im bliżej była, tym więcej pewności siebie traciła. Po dwóch krokach przełknęła ślinę. Po dziesięciu zwilżyła suche usta. W połowie drogi zrozumiała. Miała przed sobą wampira. Wampira tak potężnej budowy, że gdyby chciał, złapałby ją wpół i złamał, wampira z blizną przez pół twarzy, z wykrzywionymi ustami. Już dawno nie miała do czynienia z kimś takim. Z jednej strony pozjadała wszystkie rozumy, a z drugiej, tkwiła bezpiecznie między nieszkodliwymi naukowcami, z dala od wszystkich klanowych zamieszek.

- Pójdziesz ze mną, Covel – oświadczył, sprawiając wrażenie, że doskonale wie, że nie jest to jej prawdziwe nazwisko, a Hellen pojęła, o co chodziło doktorowi Chomsky’emu. Facetom, jak ten przed nią, się nie odmawia.

Jego oczy mówiły jedynie tyle, że go nudzi. Wiedziała, że na pewno znalazłby dla siebie jakąś robotę i nie musiał tu z nią teraz moknąć. Hellen, jednakże, nienawidziła wprost bycia traktowaną protekcjonalnie. Zatrzymała się, zadzierając głowę w górę. Wyglądała zupełnie inaczej, niż w dniu, w którym się poznali, a słowa, które miały właśnie paść, wbiją Edwarda w ziemię, choć on sam nie zdawał sobie z tego jeszcze sprawy.

- Słuchaj, możemy to załatwić po dobroci, albo jeśli wolisz, możemy użerać się ze sobą jeszcze pół nocy. Nie sprawia mi przyjemności łażenie z tobą po Waszyngtonie i tak, wolałabym teraz być w LA. Ale do cholery jasnej, jeżeli nie znajdziemy Frances Aubign w przeciągu siedmiu dni to życie straci co najmniej jeden wampir i kilkoro śmiertelników, a informacja o tym pójdzie w świat – zanim zorientowała się, co robi, chwyciła wampira za poły płaszcza i przyciągnęła do siebie. – Pojmujesz co do ciebie mówię, czy jesteś aż tak głupi?

Chwilowe oniemienie szybko ustąpiło złości. Edward jedną dłonią odepchnął od siebie Hellen na wystarczającą odległość. Kobieta dyszała ciężko, jakby chwilowe przywrócenie funkcji życiowych miało pomóc się uspokoić. Była zdeterminowana do ochrony tego, w co wierzyła i przy okazji własnego tyłka. Nie wiedziała, czy dobrze postąpiła. Wampir nie lubił, gdy mówiło się mu co ma robić, a tym bardziej, gdy uwłaczało się jego inteligencji. Chciała nim wstrząsnąć, pokazać, że wie co robi, że dzieje się coś, co nie powinno mieć miejsca.

- Nigdy więcej nie waż się tak do mnie zwracać, bo kolejnego razu nie przeżyjesz. – warknął, choć tryby w jego głowie już dawno pracowały. Dziesiątkami lat uczył się panować nad swoim gniewem, co w obecności młodszych, w jego mniemaniu głupszych, wampirów, było o wiele trudniejsze. Musiał jednak przyznać, że Hellen tylko pozornie przypominała dawną siebie, usilnie próbującą zakopać się w swojej bezpiecznej norce. Miała kręgosłup moralny, dość silny, czym wyraźnie mu zaimponowała. Nie powiedział jednak nic więcej, a jedynie wyminął ją i ruszył w stronę pomnika Waszyngtona.

Hellen ruszyła za nim, wyraźnie z siebie zadowolona, choć na swoje szczęście Edward nie mógł tego zobaczyć. Zabierze go do hotelu, pokaże mapę z zaznaczonymi adresami IP, pokaże mu film, opowie o swoich podejrzeniach, których była tak pewna, jak tego, że Edward jednocześnie jej nienawidzi i próbuje pomóc. Gdy wampir przystanął, niemal wpadła mu na plecy, czego bardzo chciała uniknąć. Szczerze mówiąc, Edward był ostatnim wampirem na ziemi, którego Hellen chciałaby dotknąć.

- O Boże! – do jej uszu dotarł zduszony okrzyk jakiejś kobiety, później pisk przerażenia innej, jakiś facet dzwonił na policję. Hellen zdezorientowana rozejrzała się i w momencie, w którym wyjrzała zza rozrośniętych ramion wampira, poczuła jakby kolana odmówiły jej posłuszeństwa. Wyciągnęła telefon, rzuciła nim o ziemię i z całej siły zdeptała, rozbijając obudowę i szybkę.

-Psia mać – mruknął Edward, wpatrując się w jeden punkt, znajdujący się tuż pod białym obeliskiem. Hellen ostatkiem sił ugryzła się w język, by nie powiedzieć a nie mówiłam? To nie był czas, ani miejsce na takie złośliwości. Do obojga dotarło w jakim położeniu się teraz znajdują. Ktoś wyprzedzał ich o dwa kroki i żadnemu z wampirów się to nie podobało.

-My sentiments precisely* - odparła cicho, gdy, czując jak niebezpiecznie miękną jej nogi, wpatrywała się we, wzbudzającą wszechobecną panikę, odciętą ludzką rękę, leżącą pośrodku placu.

I oto jest! Trochę krótkie, ale musiałam wszystko przemyśleć tak, by potrzymać Was jeszcze trochę w niepewności. Mam nadzieję, że nie urwiecie mi za to łba. I tym postem wracam na dobre i biorę się za wątkowanie! 

*My sentiments precisely – wyrażenie zgody z przedmówcą w nieco przesadny i kurtuazyjny sposób.